အေမ
အေမ စာမတတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေရးပို႔လိုက္တဲ့ စာတစ္ေစာင္တိုင္းကို အေမေျချပန္ေခါင္းျပန္ အထပ္ထပ္ ၾကည့္တတ္တယ္။ ညအေမွာင္ေရာက္တဲ့အထိ အေမဟာရင္ထဲကေန အေဝးေရာက္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကို ဖတ္ေနတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုးသံဟာ အေမ့ကို သံုးရက္သံုးည အိပ္မေပ်ာ္၊ စားမဝင္ျဖစ္ၿပီး စိုးရိမ္ေစပါတယ္။
အေအးတစ္ခါမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အေမဟာ ေဆာင္းရာသီတစ္ခုလံုးကို သတိထားေနတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ အေမ စကားနည္းနည္းလာခဲ့တယ္။
ေန႔ေန႔ညညေတြက အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ၾကား အကြာအေဝးကို ရွည္သထက္ရွည္ေအာင္ ဆဲြဆန္႔ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာရင္ အေမတိတ္တဆိတ္နားေထာင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္အဝတ္လဲရင္ အဝတ္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ေကာက္ၿပီး သူေလွ်ာ္ဖြပ္တယ္။
ေလနည္းနည္းၾကမ္းရင္ အေမဟာ လေရာင္ကိုကိုင္ၿပီး (မီးမထြန္းဘဲ) သတိေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းရင္းက ျပတင္းေပါက္ကို ထပိတ္ေပးတယ္။ ၿပီးရင္း ေျခဖြဖြေလးနဲ႔ အခန္းထဲ ျပန္ထြက္သြားတတ္တယ္။ ရာသီဥတုေအးရင္ အေႏြးထည္တစ္ထည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းရင္းမွာ အေမ ဂရုတစိုက္ ခ်ထားေပးတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္လ်စ္လ်ဴရွဴခဲ့မိတယ
အေဝးတစ္ေနရာ ေရာက္တဲ့ေန႔မွ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သတိရမိတယ္။
ဟိုးေဝးေဝးတစ္ေနရာမွာ တံခါးေဘာင္ကိုမွီၿပီး ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ကၽြန္ေတာ့္သတင္းေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမရွိတယ္။
တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း အေမ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းမိတယ္ အေမ.....
အေမ.... ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို မလြတ္လိုက္ပါနဲ႔
အေမေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကီးျပင္းတတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ
ေဝးလံတဲ့ အနာဂတ္ခရီးလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္၊ ေတြေဝတာေတြ ရွိဦးမယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းျပ၊ ညႊန္းၾကားေပးဖို႔ အေမလက္အစံုကို သားလိုအပ္တယ္ အေမ.....
No comments:
Post a Comment