စံပယ္အေတြး................
တစ္ေန႔ ..ေက်ာင္းကိုအသြား လမ္းမွာ အပင္ေပၚတက္ၿပီး မာလကာသီးေတြ ခူးေနတုန္း ဆရာႀကီးကို ပိုသတိထားလိုက္မိတာပဲ ေမေမ.....။
" အာ ....ဒီေကာင္ ဘယ္ေပၚတက္ေနတာလဲ ဆင္းစမ္း .."
ၾကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ သူက ေအာက္က ေအာ္လို႔ သားျပန္ဆင္းလာရတယ္။ သားကို သူကေငါက္တယ္။
" သြား ....ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြား ၊ ဘာကိစၥ
သူမ်ားအပင္ကို သြားခူးေနရတာလဲ "
" သား မာလကာသီး စားမလို႔ "
" ျပဳတ္က်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဲ "
" ဒါဆို ေအာက္ကေနပဲ ခူးေတာ့မယ္ "
အဲဒီလို ေျပာၿပီး တုတ္နဲ႔ ရိုက္ၿပီးေတာ ့ျဖစ္ျဖစ္၊ ခဲနဲ႔ ေပါက္ၿပီးေတာ ့ျဖစ္ျဖစ္ ..
ခူးမယ္လုပ္ေတာ့လည္း ..သူက လက္မခံဘူး ။
" မင္းမွာ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔ဘူး ပါတယ္မဟုတ္လား။
သြား....သြား ...ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ေျဖာင
ခက္ေတာ့တာပါပဲ ။ သားလည္း ဘာမွမေျပာခ်င္တာနဲ႔ လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္ ။
အမွန္ဆို မာလကာပင္ကို သား တက္ခူးစားလို႔ ရသလို သူလည္း တက္ခူးစားလို႔ ရတာပဲ ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သားခူးလာတဲ့ မာလကာသီးေတြထဲက သူ႕ကို နည္းနည္း ခြဲေပးလို႕ရတာပဲ ။
ခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ငတ္ၾကရတယ္ ။
တကယ္ဆို သားက သူမ်ားအပင္ကို ခိုးခူးတာ မဟုတ္ပါဘူး ။
အပင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးကိုယ္တုိင္က " ခူးစားေလ " လို႕ ခြင့္ျပဳထားၿပီးသားပါ ။
ဒါေပမယ့္ သားက မတီးပဲ မျမည္ခ်င္ဘူးေလ ။ ဆရာႀကီးက
မေမးေတာ့ သားလည္း ေျပာမျပျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။
အဲ့ဒီေန႔ က စၿပီး သားလည္း ဆရာႀကီးကို သတိထားၿပီး
ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္ ။
သူက သားတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဆိုေပမယ့္ သားတို႕ေတြကို ျပန္ေၾကာက္ေနပံု ရတယ္ ေမေမ ။
ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္
ႀကိမ္လံုးႀကီးတစ္လံုး အၿမဲ ကိုင္ထားတတ္တယ္။
လိုအပ္ရင္ အခ်က္ေပးဖို႕အတြက္ အသံထြက္ေခါင္းေလာင္းႀကီး တစ္လံုးကလည္း အနားမွာ အၿမဲရွိျပန္ေရာ ။
သူ႕ဘ၀က သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ ေမေမရယ္ ။
ေက်ာင္းကိုလာရင္ ေဖေဖက သားကို စက္ဘီးေလးနင္းၿပီး
လိုက္ပို႔ေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ။ သူ႕ဖာသာ နင္းလာရတယ္ ။
သားကို ေမေမ ေခါင္းၿဖီးေပးသလိုမ်ိဳးလည္း
သူ႕ေခါင္းကို သူ႕ဖာသာ ၿဖီးရတယ္ ။ သားတို႔လုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ေဘာင္းဘီတိုေလး ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းလာလို႕လည္း
မရဘူး ။ အၿမဲတမ္း ပုဆိုးႀကီး စည္းထားရတယ္ ။ သားတို႔လို သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလးလူးၿပီး ေက်ာင္းကို လာဖို႔ဆိုတာ ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့ ။
သူက သားတို႕လို မုန္႔ဖိုးေလး ဘာေလး မရရွာဘူး ။ ေက်ာင္းကေန
သူ႕ကို တစ္လတစ္ခါ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေပးထားရတယ္ ။
အဲ့ဒီ ပိုက္ဆံကိုပဲ သူ႕ခမ်ာ တစ္လစာ ေခၽြတာသံုးေနရတယ္ ။
ဆိုင္မွာပဲ ထမင္းကို လေပးစားတယ္တဲ့။ ခြံ႕ေကၽြးမယ့္သူလည္း မရွိဘူး ။
သူ႕ဖာသာ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္စားရတယ္ ။
သူက ကဗ်ာေတြ ဘာေတြလည္း ေရးသတဲ့ ေမေမရယ္ ။ သားတု႔ိဆို ဖတ္စာအုပ္ထဲက ကဗ်ာကို ရြတ္လုိက္တာပဲ။
သူ႕လို အပင္ပန္းခံၿပီး ေရးစပ္မေနပါဘူး ။ ဘယ့္ႏွယ္......မဟုတ္တာႀကီး ။
တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ဆီကို သူ႕မိတ္ေဆြ
ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြ လာလည္ၾကတယ္ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ ။
သားတို႔လို " ဖိုက္ " စရာရွိရင္ ေက်ာင္းေဘး လယ္ကြင္းျပင္ကို သြားၿပီး အျပတ္ "
ဖိုက္ " လိုက္တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး ။
ဘယ္လိုမွန္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး ။
သားတို႕ကို စာျပန္သင္ဖို႕အတြက္ သူအိမ္မွာ စာေတြအမ်ားႀကီး
က်က္ရမွာပဲေနာ္ ။ သားတို႔ေတာင္ ဒီေလာက္
က်က္ရတာ သူဆိုရင္ နည္းမွာ မဟုတ္ဘူး ။ သူက်က္တဲ့စာေတြကို
ရသြားခဲ့ၿပီးရင္လည္း သားတို႕လို ပါးကို နမ္းၿပီး
ဂုဏ္ျပဳမယ့္သူ ရွိတာမဟုတ္ဘူး ။ ေနာက္ၿပီး သူသင္ေပးလိုက္တဲ့
ေက်ာင္းသားေတြက မူလတန္းေအာင္ၿပီး လို႔
အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္းေတြကို ေရာက္ကုန္ေပမယ့္
သူကေတာ့ အတန္းမတက္ရဘူး ။
မူလတန္းမွာပဲ က်န္ခဲ့တယ္။
သူ႕၀႗္က ႀကီးပါတယ္ ေမေမရယ္ ။ ဘယ္လိုႀကီးလည္း မသိဘူးေနာ္ ။
သူက အသည္းလည္း ကြဲခဲ့ဘူးတယ္လို႕ ၾကားရတယ္ ။ ကြဲေနတဲ့ အသည္းႀကီးနဲ႔ အသက္ရွင္ လူလုပ္ေနရတယ္တဲ့ ။
ဆင္းရဲတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမို႔လို႕ သူ႕ခ်စ္သူနဲ႔ ကြဲခဲ့ရတယ္ဆိုပဲ ။
သူ႕ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ လိုက္ရိုက္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး ။
သူက ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္တဲ့ ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ရံုးခန္းထဲမွာ ထိုင္ၿပီး
နံရံကို ရီရီေ၀ေ၀ ေငးေနတတ္တယ္ ။
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ေမေမက ေျပာေသးတယ္ ။
" သား...... ေက်ာင္းစာကို ႀကိဳးစားသင္ေနာ္ "
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ "
" အဲဒါမွ ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္မွာေပါ့"
"ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္ေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ"
" သားတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျပန္လုပ္လို႔ရတာေပါ့"
သား ကပ်ာကရာ ေခါင္းခါ ျငင္းမိတယ္ ။
" ဟာ .....မလုပ္ခ်င္ပါဘူး "
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားရဲ႕ "
" ဟာ ....ဟင့္အင္း ......မလုပ္ခ်င္ပါဘူး "
ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေမေမ့ကို သားမေျပာျပဘူး ။ ဘယ္ေတာ့မွ
မေျပာျပဘူး ။
#တာရာမင္းေဝ
တစ္ေန႔ ..ေက်ာင္းကိုအသြား လမ္းမွာ အပင္ေပၚတက္ၿပီး မာလကာသီးေတြ ခူးေနတုန္း ဆရာႀကီးကို ပိုသတိထားလိုက္မိတာပဲ ေမေမ.....။
" အာ ....ဒီေကာင္ ဘယ္ေပၚတက္ေနတာလဲ ဆင္းစမ္း .."
ၾကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ သူက ေအာက္က ေအာ္လို႔ သားျပန္ဆင္းလာရတယ္။ သားကို သူကေငါက္တယ္။
" သြား ....ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြား ၊ ဘာကိစၥ
သူမ်ားအပင္ကို သြားခူးေနရတာလဲ "
" သား မာလကာသီး စားမလို႔ "
" ျပဳတ္က်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဲ "
" ဒါဆို ေအာက္ကေနပဲ ခူးေတာ့မယ္ "
အဲဒီလို ေျပာၿပီး တုတ္နဲ႔ ရိုက္ၿပီးေတာ ့ျဖစ္ျဖစ္၊ ခဲနဲ႔ ေပါက္ၿပီးေတာ ့ျဖစ္ျဖစ္ ..
ခူးမယ္လုပ္ေတာ့လည္း ..သူက လက္မခံဘူး ။
" မင္းမွာ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔ဘူး ပါတယ္မဟုတ္လား။
သြား....သြား ...ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ေျဖာင
ခက္ေတာ့တာပါပဲ ။ သားလည္း ဘာမွမေျပာခ်င္တာနဲ႔ လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္ ။
အမွန္ဆို မာလကာပင္ကို သား တက္ခူးစားလို႔ ရသလို သူလည္း တက္ခူးစားလို႔ ရတာပဲ ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သားခူးလာတဲ့ မာလကာသီးေတြထဲက သူ႕ကို နည္းနည္း ခြဲေပးလို႕ရတာပဲ ။
ခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ငတ္ၾကရတယ္ ။
တကယ္ဆို သားက သူမ်ားအပင္ကို ခိုးခူးတာ မဟုတ္ပါဘူး ။
အပင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးကိုယ္တုိင္က " ခူးစားေလ " လို႕ ခြင့္ျပဳထားၿပီးသားပါ ။
ဒါေပမယ့္ သားက မတီးပဲ မျမည္ခ်င္ဘူးေလ ။ ဆရာႀကီးက
မေမးေတာ့ သားလည္း ေျပာမျပျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။
အဲ့ဒီေန႔ က စၿပီး သားလည္း ဆရာႀကီးကို သတိထားၿပီး
ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္ ။
သူက သားတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဆိုေပမယ့္ သားတို႕ေတြကို ျပန္ေၾကာက္ေနပံု ရတယ္ ေမေမ ။
ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္
ႀကိမ္လံုးႀကီးတစ္လံုး အၿမဲ ကိုင္ထားတတ္တယ္။
လိုအပ္ရင္ အခ်က္ေပးဖို႕အတြက္ အသံထြက္ေခါင္းေလာင္းႀကီး တစ္လံုးကလည္း အနားမွာ အၿမဲရွိျပန္ေရာ ။
သူ႕ဘ၀က သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ ေမေမရယ္ ။
ေက်ာင္းကိုလာရင္ ေဖေဖက သားကို စက္ဘီးေလးနင္းၿပီး
လိုက္ပို႔ေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ။ သူ႕ဖာသာ နင္းလာရတယ္ ။
သားကို ေမေမ ေခါင္းၿဖီးေပးသလိုမ်ိဳးလည္း
သူ႕ေခါင္းကို သူ႕ဖာသာ ၿဖီးရတယ္ ။ သားတို႔လုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ေဘာင္းဘီတိုေလး ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းလာလို႕လည္း
မရဘူး ။ အၿမဲတမ္း ပုဆိုးႀကီး စည္းထားရတယ္ ။ သားတို႔လို သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလးလူးၿပီး ေက်ာင္းကို လာဖို႔ဆိုတာ ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့ ။
သူက သားတို႕လို မုန္႔ဖိုးေလး ဘာေလး မရရွာဘူး ။ ေက်ာင္းကေန
သူ႕ကို တစ္လတစ္ခါ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေပးထားရတယ္ ။
အဲ့ဒီ ပိုက္ဆံကိုပဲ သူ႕ခမ်ာ တစ္လစာ ေခၽြတာသံုးေနရတယ္ ။
ဆိုင္မွာပဲ ထမင္းကို လေပးစားတယ္တဲ့။ ခြံ႕ေကၽြးမယ့္သူလည္း မရွိဘူး ။
သူ႕ဖာသာ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္စားရတယ္ ။
သူက ကဗ်ာေတြ ဘာေတြလည္း ေရးသတဲ့ ေမေမရယ္ ။ သားတု႔ိဆို ဖတ္စာအုပ္ထဲက ကဗ်ာကို ရြတ္လုိက္တာပဲ။
သူ႕လို အပင္ပန္းခံၿပီး ေရးစပ္မေနပါဘူး ။ ဘယ့္ႏွယ္......မဟုတ္တာႀကီး ။
တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ဆီကို သူ႕မိတ္ေဆြ
ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြ လာလည္ၾကတယ္ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ ။
သားတို႔လို " ဖိုက္ " စရာရွိရင္ ေက်ာင္းေဘး လယ္ကြင္းျပင္ကို သြားၿပီး အျပတ္ "
ဖိုက္ " လိုက္တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး ။
ဘယ္လိုမွန္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး ။
သားတို႕ကို စာျပန္သင္ဖို႕အတြက္ သူအိမ္မွာ စာေတြအမ်ားႀကီး
က်က္ရမွာပဲေနာ္ ။ သားတို႔ေတာင္ ဒီေလာက္
က်က္ရတာ သူဆိုရင္ နည္းမွာ မဟုတ္ဘူး ။ သူက်က္တဲ့စာေတြကို
ရသြားခဲ့ၿပီးရင္လည္း သားတို႕လို ပါးကို နမ္းၿပီး
ဂုဏ္ျပဳမယ့္သူ ရွိတာမဟုတ္ဘူး ။ ေနာက္ၿပီး သူသင္ေပးလိုက္တဲ့
ေက်ာင္းသားေတြက မူလတန္းေအာင္ၿပီး လို႔
အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္းေတြကို ေရာက္ကုန္ေပမယ့္
သူကေတာ့ အတန္းမတက္ရဘူး ။
မူလတန္းမွာပဲ က်န္ခဲ့တယ္။
သူ႕၀႗္က ႀကီးပါတယ္ ေမေမရယ္ ။ ဘယ္လိုႀကီးလည္း မသိဘူးေနာ္ ။
သူက အသည္းလည္း ကြဲခဲ့ဘူးတယ္လို႕ ၾကားရတယ္ ။ ကြဲေနတဲ့ အသည္းႀကီးနဲ႔ အသက္ရွင္ လူလုပ္ေနရတယ္တဲ့ ။
ဆင္းရဲတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမို႔လို႕ သူ႕ခ်စ္သူနဲ႔ ကြဲခဲ့ရတယ္ဆိုပဲ ။
သူ႕ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ လိုက္ရိုက္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး ။
သူက ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္တဲ့ ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ရံုးခန္းထဲမွာ ထိုင္ၿပီး
နံရံကို ရီရီေ၀ေ၀ ေငးေနတတ္တယ္ ။
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ေမေမက ေျပာေသးတယ္ ။
" သား...... ေက်ာင္းစာကို ႀကိဳးစားသင္ေနာ္ "
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ "
" အဲဒါမွ ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္မွာေပါ့"
"ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္ေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ"
" သားတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျပန္လုပ္လို႔ရတာေပါ့"
သား ကပ်ာကရာ ေခါင္းခါ ျငင္းမိတယ္ ။
" ဟာ .....မလုပ္ခ်င္ပါဘူး "
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားရဲ႕ "
" ဟာ ....ဟင့္အင္း ......မလုပ္ခ်င္ပါဘူး "
ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေမေမ့ကို သားမေျပာျပဘူး ။ ဘယ္ေတာ့မွ
မေျပာျပဘူး ။
#တာရာမင္းေဝ
No comments:
Post a Comment